Gescheiden september 2017. Daarna begon het proces om mijn leven weer opnieuw vorm te geven. Een nieuwe woning dat weer een warm bad moest gaan worden voor mij en mijn twee kinderen. Het verwerken van hetgeen me overkomen was. Voor de liefde stond ik nog lang niet open. Dat gebeurde pas weer in de zomer van 2018. En heel voorzichtig.

Bang voor teleurstellingen en misschien ook wel bang voor mezelf… onzeker gemaakt ook in mijn huwelijk. Zou ik ooit nog wel in een relatie durven stappen? En hoe zag ik dat dan voor me. Vanaf de zomer van 2018 is er het een en ander gebeurd op liefdesgebied. Veel, en veel door elkaar. Ben mezelf op persoonlijk vlak sterk gaan ontwikkelen en ontdekte de rode draad op relatiegebied. Dat bleek de onbereikbare of moeilijke liefde en het vaak “de tweede plaats” innemen.  Dit is eigenlijk al zo vanuit mijn puberteit.

Het vreemdgaan door mijn partners in relaties. Eenmaal gescheiden bleek het zich voort te zetten. Chemie voel ik niet snel bij iemand. Is het er wel, dat is er ook gelijk wat, mannen die in een relatie zitten of nog in een bak ellende van bijvoorbeeld een scheiding. Waarom heb ik deze rode draad Waarom trek ik dit aan? Is het omdat ik er misschien zelf nog niet aan toe ben, nog met mezelf aan de slag moet?

Of is het omdat er ergens iemand voor mij bestemd is, die nog niet vrij is op dit moment… waardoor het aangaan van een relatie met iemand die eigenlijk nooit voor mij  zal kunnen kiezen, een veilige optie is...?

 

Januari 2019, je kwam voorbij bij “mensen die je misschien kent” op Facebook. Je profielfoto trok gelijk mijn aandacht. Charismatisch uitstraling, mooie lach en tanden, prachtige ogen. In een reflex deed ik een vriendschapsverzoek, die je accepteerde. Niet lang daarna ontving ik een bericht op messenger van je. “Nou, dat gebeurt niet vaak dat zo’n mooie vrouw mij wil volgen…!”, was je openingszin. We raakten in een leuk gesprek waarin je ook al vrij snel vertelde dat je getrouwd was. “Ja natuurlijk, dat heb ik nou altijd!“, was mijn reactie.

We hielden wel gezellig contact via messenger en we werden nieuwsgierig naar elkaar. Je gaf aan dat je huwelijk niet veel meer voorstelde. Je was 54 jaar, 40 jaar samen en bijna 30 jaar getrouwd, geen liefde, passie, seks, alles “uit”, al jaren. Maar het was ook goed zoals het was, nooit ruzie, leuk sociaal leven. Je wilde ook geen kwaad spreken over je vrouw, dat verdiende ze niet. Het was broer - zus, zoals in zoveel huwelijken die zo lang al duren. “Tis zoals tis”, was je relaas over je huwelijk. En dat je er nooit vrijwillig uit zou stappen, was ook van meet af aan duidelijk. Je wilde niemand pijn doen, accepteerde hoe het zat en wat er wel en niet was.

Op het moment dat we elkaar leerden kennen, had ik mijn hartje al een aantal maanden open staan voor een andere man, die mij echter heel veel onrust gaf. Ik had hem leren kennen augustus 2018, ook via Facebook. Afspreken, afstand, afspreken, afstand. Enorm veel problemen nog privé en zakelijk vanwege een vechtscheiding. Ik was echt zo verliefd op hem, waar was het wederzijds, ik kreeg er geen hoogte van, wist niet welke kant het op zou gaan. Dus een keer afspreken voelde voor beiden wel veilig. En je trok enorm…

Een kleine twee weken later zijn we gaan afspreken, op 30 januari. Je kwam naar mij, we wonen op anderhalf uur rijden bij elkaar vandaan.  Je had bloemen voor me mee, en het was gelijk chemie. We zijn heerlijk gaan lunchen, wandelen langs de haven en daarna aan de wijn met bitterballen. Uren gekletst het was goed, heel goed. No dull moments. Je was lief, een heerlijke knuffelbeer, had ontzettend veel humor, en we trokken enorm naar elkaar. Eigenlijk meer dan we zelf misschien voor ogen hadden gehad. Maar ik had nog iemand ergens in een luikje in mijn hoofd, waarmee ik voor mijn gevoel nog iets had uit te zoeken, en dat wist je ook van me, en nou ja, jij, ja jij was getrouwd. Prima en veilig dus.

Je vertelde me dat je een aantal jaren terug twee jaar lang naast je huwelijk ook een relatie had gehad met een vrouw die bij je in de stad woonde. Je was heel open en eerlijk naar me, altijd, feitelijk had ik dit niet hoeven weten. Je zag deze vrouw best veel, ze woonde immers praktisch om de hoek en je had zelfs overwogen om je vrouw voor haar te verlaten. Maar het gevoel veranderde, ze kreeg een karakterverandering omdat ze psychisch niet oké bleek en de relatie ging vanzelf over nadat ze naar het buitenland ging om in een kliniek te worden opgenomen. Jouw vrouw heeft hier nooit van geweten vertelde je, maar ergens heb ik daar toch andere ideeën over, het was niet voor niks dat je vrouw al vrij snel zo achterdochtig was.

Bij de eerste ontmoeting voelden we het dus allebei. De chemie. We konden er moeilijk omheen. Hetzelfde gevoel dat ik had bij de man in het luikje in mijn hoofd. Daar was het ook gelijk. Chemie. En beiden moeilijk bereikbaar zo niet gewoon niet bereikbaar. Ik voel heel weinig gelijk chemie met iemand, eigenlijk nooit. We spraken af om elkaar gezellig af en toe te zien. Zodra ik meer duidelijkheid kreeg omtrent de man die nog in dat luikje zat, konden we gewoon als vriendjes verder gaan. Stom…… dat gaat natuurlijk niet werken…..zeker niet als situaties veranderen.

Lange tijd kon ik het zo zien, het was leuk zo lang het leuk was. We genoten van elkaar en de dingen die we samen deden. Maar de man uit het luikje bleek de boel met mij opeens af te kappen, hij wist het weer niet allemaal, het was toch allemaal nog te heavy, even geen ontmoetingen alleen app contact. Maar ook dat hield op na enkele weken, waardoor ik in verwarring raakte. En jij ook. We hadden elkaar een aantal keren gezien inmiddels, en de situatie veranderde. Het luikje in mijn hoofd was plotseling meer dicht, jouw vrouw werd opeens argwanend al na onze derde date, maar we wilden elkaar toch zoveel mogelijk blijven zien, zodra het “veilig” voelde voor jou om af te spreken. De tussenpozen waren wisselend, soms kort, soms lang, door jouw situatie thuis, de afstand die we van elkaar af woonden en de argwaan van je vrouw.

Vergeet nooit het berichtje dat je stuurde nadat we elkaar voor het eerst hadden gezien. “Ik heb heel de avond gister in een soort van comateuze toestand doorgebracht, pffff wat ben je leuk, pffff wat ben je lekker, pffff wat ben je mooi, pffff wat praat je leuk, pffff wat is het gezellig met je, pffff wat ben je grappig, pfff wat heb je je huisje goed voor elkaar, pffff wat heb je een goed lichaam, pffff wat ga je lief met je kinderen om, pffff wat ben je slim, pffff wat een leuke auto heb je, pffff wat heb ik genoten, heb er gewoon bijna hyperventilatie van, kussssss mooiste”.

En het contact via messenger ging verder, gezellig en liefdevol. Elke dag schreef je hoeveel je me miste en je weer graag tegen me aan wilde kruipen. Hoe ik in alles jouw droomvrouw was, mooi, lief van binnen en buiten. Dat je zo blij was dat je mijn vriendje mocht zijn.

Toen ging het eerste alarmbelletje af bij je vrouw.  

Op een zondagochtend in februari, slechts een aantal weken na onze eerste ontmoeting, vertelde je: “Pfff….het lijkt wel of ze iets voelt. Ze zegt opeens tegen me jeetje wat is er met je, ben je verliefd of zo?” Ja, vrouwen hebben voelsprieten. Je zal het hebben uitgestraald, kijkt anders, je houding is anders. En dat, en dat is mijn gevoel, herkende ze van eerder. Ik denk dat ze daar wel van op de hoogte was, van jouw eerdere relatie zonder dat jij dat misschien voelde, maar ze heeft het denk ik gelaten omdat het “gevaar” geweken was nadat deze vrouw naar het buitenland vertrok. Voor mijn gevoel herkende ze dus de signalen. Vanaf dat moment is ze op zoek gegaan naar aanwijzingen die haar gevoel konden bevestigen.

Je wilde even de rust thuis bewaren, omdat je vrouw zo alert was, tot het goed voelde om af te spreken. Ergens half maart was het zover. je kwam er zelf spontaan mee om op zaterdag mijn kant op te komen en dan lekker ergens te gaan lunchen. De avond voor we elkaar zouden zien, stuurde je me in paniek een bericht. Je vrouw had onze gesprekken gelezen op messenger en whatsapp, via de laptop waarop je dit beide ook had geinstalleerd. “Sorry, ik kan niet komen morgen, even geen contact alsjeblieft, ik ben een lul, sorry, sorry, sorry. En als ze je belt of bericht, negeer het alsjeblieft.” Ze was dus inderdaad op zoek gegaan.  

Ik heb je even gelaten, maar na vijf dagen geen enkel contact, vond ik het welletjes. Eigenlijk weet ik nog steeds niet precies wat ze toen gelezen heeft, delen van ons gesprek, alles? En hoe ze er precies mee kwam, hoe jij daarop reageerde. Je liet er nauwelijks iets over los. Een prater ben je niet en je houdt al helemaal niet van “moeilijke” gesprekken of conflictsituaties. Dat bleek in je thuissituatie ook zo. Je had het me al eerder verteld. “Het is goed zoals het is, ja, er is niets meer, broer – zus, eigenlijk gewoon een kuthuwelijk, maar we hebben nooit ruzie en op zich hebben we het ook wel gezellig. En een leuk sociaal leven”. Gold ook voor je vrouw. Als er al eens iets was, waren jullie er allebei enig in om er handig tussendoor te laveren, de confrontatie vooral niet aan te gaan. Dan ebde het weer weg en was de lucht weer zogenaamd geklaard. Zo nu ook dus. Ik werd niet gebeld, kreeg geen enkel bericht van haar, wat elke andere vrouw waarschijnlijk wel zou hebben gedaan. Gewoon je hoofd lekker in het zand steken, het niet willen weten. En als je doet of het er niet is… dan is het er niet. Dat doen jullie allebei, de goede lieve vrede bewaren.

We hadden contact, maar minder dan eerst. Want je werd er zenuwachtig van. Iedere keer als je je telefoon pakte, zat ze vrijwel direct naast je om te kijken wat je ging doen. Je moedigde me steeds aan om vooral open te blijven staan voor andere mannen. Wetende, ondanks dat je veel voor me voelde, je nooit uit je huwelijk zou durven stappen. Dat was duidelijk. Ik probeerde dat ook, maar werd er gewoon niet vrolijk van. We hielden een lijntje via messenger af en toe en uiteindelijk zou het 8 weken duren voor je het weer aandurfde om met me af te spreken.

Gedurende deze periode ontmoette ik een man. Via Facebook ook. Hij was gecharmeerd van me en had mij en mijn vriendin uitgenodigd om bij hem te komen eten in zijn restaurant in Amsterdam.  Ook dit moedigde je aan. Maar het duurde kort, 3 weken, het was kort en heftig. Ik wilde het eigenlijk niet eens proberen, maar dwong mezelf om te kijken of ik toch gevoel voor iemand kon ontwikkelen ondanks dat dat de bekende chemie er wederom niet was tijdens de eerste ontmoeting. Mijn vriendin zag het al de avond van “de ontmoeting”. “Doe het niet, ik ken je toch, er is geen enkele chemie met hem…”. Ik luisterde niet genoeg naar mijn gevoel en probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik vaker met hem moest afspreken, misschien dat het zou komen. Ik heb inderdaad nooit chemie, behalve bij jou en de man in het luikje in mijn hoofd. Daar was het er gelijk, BAM. Dus wellicht een andere aanpak, zou het misschien toch kunnen? Nee, niet in mijn geval blijkbaar, gewoon toch naar mijn intuitie luisteren.

Deze man was er, zo zie ik het nu, vooral op gefocust me binnen te hengelen. Ten koste van alles. Vanaf onze ontmoeting stoof hij mijn leven in, ik was fantastisch, ik was het helemaal. Ik was eerlijk naar hem, vond hem aardig en gezellig maar voelde het “nog” niet. “Laten we gewoon maar vaak afspreken en kijken of het komt”, zei ik hem. En hij hoopte zo dat ik hetzelfde zou gaan voelen voor hem als hij voor mij, hij was er namelijk al helemaal uit. Ik was het absoluut voor hem. Had al toekomstplannen. Werd er zenuwachtig van. Hoewel ik moet zeggen dat het ook gezellig was, kneuterig slenteren door het Westerpark in Amsterdam, op de scooter door de Jordaan.

Ondertussen hielden wij contact via messenger. “Je ziet er happy uit lieverd, geef het een kans“, moedigde je me aan. “Nee, lief, ik denk niet dat dit wat gaat worden. Ik vind hem wel steeds aardiger worden, maar ik voel het gewoon niet zo zoals het zou moeten en er is een bepaald onderbuikgevoel dat ik niet kan plaatsen”. En dat klopte. Na drie weken schoot deze man in de stress, het leek wel of hij besefte dat nu ik hem misschien leuker begon te vinden, het opeens “echt” werd. Einde van het spelletje. Tuurlijk….. eentje met bindingsangst. Ik heb hem die zondagavond teruggebracht naar Amsterdam, nadat ik hem had aangegeven dat ik niet wist of ik dit wel wilde. De signalen die hij gaf, duidden echt op bindingsangst en misschien nog meer “afwijkingen”. Aantrekken en keihard weer afstoten. Ik had er de kracht niet voor. Ook omdat ik het niet echt voelde. Dan eindigt het maar nu en niet over twee maanden. Nou, nee, zo moest ik het nou ook weer niet zien, hij schoot gewoon af en toe in de stress en het kwam wel goed. Ik moest maar vergeten wat hij had gezegd, hij was echt gek op me. Maar ik werd stiller, sloeg op slot, zat in mijn hoof en had het boek al dicht gedaan. “Denk er maar eens goed over na”, heb ik hem gezegd toen ik wegging. Ik heb daar nog wat gegeten en toen ik vanuit Amsterdam naar huis reed en de deur achter me dicht trok, wist ik dat ik hem nooit meer zou weerzien. En ik vond het prima. ”Luister toch ook gewoon naar je intuitie”, sprak ik mezelf toe. Uiteindelijk zou hij mij vier dagen later appen met de mededeling dat hij er over had nagedacht en we toch niet helemaal bij elkaar pasten. Prima. Boek dicht.

Die zondagavond thuis aangekomen uit Amsterdam, de deur daar al achter me dichtgetrokken, kreeg ik als klap op de vuurpijl via mijn vriendin een screenshot toegestuurd, vanaf instagram. Een foto van de man uit het luikje in mijn hoofd. “Ik denk dat je dit even moet zien lieverd….” begon ze. De man waarop ik na mijn scheiding zo enorm verliefd ben geworden, mijn eerste lief na mijn scheiding, op een foto innig verstrengeld met een vrouw die ik gelijk herkende als een collega van hem. De tekst onder de foto was duidelijk genoeg. Hij had een relatie met haar. Vandaar dat ik ook al zeker zes weken helemaal niets meer van hem hoorde. Het was de druppel, ik had net de deur in Amsterdam achter me dichtgetrokken, dan was er de afstand tussen ons vanwege de argwaan van je vrouw, en bleek dan nu ook de man in het luikje in mijn hoofd definitief passé?. In een relatie, en hij kwam er openlijk voor uit, terwijl ons contact de laatste tijd steeds moeizamer verliep, ik er nog niet echt zichtbaar mocht zijn vanwege zijn lopende scheiding. Hij was overspannen door alles rondom de scheiding en hield afstand, afspreken, en weer afstand. Steeds weer. En nu dit. En ik had altijd maar begrip van zijn situatie gehad en een mega dosis geduld.

De grond sloeg onder me weg, ben naar bed gegaan, verdrietig, boos en niet in staat om te slapen. De volgende dag heb ik hem, de man uit het luikje in mijn hoofd, een heel lang bericht gestuurd via app, waarin ik mijn gevoelens heb geuit over hoe ik alles heb beleefd van begin tot eind. Ik verwachtte eigenlijk geen enkele reactie, maar kreeg een korte en vrij kille app terug. Hij vertelde daarin dat hij me gezegd zou hebben dat hij niet verliefd op me was. Huh…? Die was nieuw voor me. Het woord “verliefd” is sowieso nooit gevallen, bij beiden niet. Wel gevoel voor elkaar. Hij heeft het altijd in het midden gelaten, het was altijd even “te heavy”. Dan liet ik hem en dan dook hij plots weer op. Op het moment dat hij het weer aankon. Altijd in het vertrouwen dat we meer tijd zouden krijgen elkaar echt te leren kennen als de scheiding eenmaal achter de rug was. In het bericht vertelde hij ook dat hij drie weken daarvoor verliefd was geworden op zijn collega. Dat er nog steeds heel veel speelde en dat hij er helemaal klaar mee was, dat het hem al veel te veel geld had gekost, de scheiding. Nog wat korte zinloze info en hij eindigde met “En verder ga ik geen tekst en uitleg geven”. En geblokt was ik, ja natuurlijk….

Ook dit heb ik met je besproken. Je wist immers van hem. Kende hem zelfs vaag en jullie wonen in dezelfde stad. Je snapte er niets van, laat staan de manier waarop hij nu reageerde naar mij toe. Tijdens een van onze eerste ontmoetingen hebben we het wel eens over hem gehad. Je snapte niet dat hij steeds afstand hield, dat hij “zo’n lekker wijf” gewoon liet lopen. “Je moet duidelijkheid aan hem vragen, lief. Je moet weten waar je aan toe bent met hem, dit geeft je onrust”. Maar dat deed ik niet, gaf hem zijn “rust” en hield vertrouwen in het feit dat we elkaar beter zouden gaan leren kennen als de scheiding eenmaal een feit was.

Na de kille reactie van de man uit het luikje in mijn hoofd, was ik echt even klaar met alles. Alleen jou wilde ik graag nog zien. Dat was voor mij voldoende, ik had geen zin om te daten. Als er ooit een man in mijn leven zou komen, dan moest dat maar via een spontane ontmoeting gebeuren en anders maar niet. Er was de laatste periode veel gebeurd, bij allebei. Constante controle bij jou, onrust bij jou, onrust bij mij. Je miste me, ik jou. “Ik mis je lief, gewoon je warmte, liefde, geur, aanraking, alles zo vertrouwd”, stuurde je me diverse keren. Maar er was ook de angst bij je, dat het thuis uit zou komen, je gaf een aantal keren aan dat ik door moest gaan, dat je vreselijk van me hield maar geen volwaardige partner voor me zou kunnen zijn, dat je baalde van hoe het was gelopen en dat het zeker niet de insteek was geweest. Dat je zag dat ik er verdrietig en onrustig van werd en jij zenuwachtig, als ze weer eens naast je op de bank plofte om te kijken wat je in je telefoon aan het doen bent. “We moeten stoppen met ons contact”, schreef je dan weer. Maar we bleven naar elkaar trekken, misten elkaar, en zodra het veilig genoeg voelde wilde je me toch graag weer zien. Je durfde het weer aan, op een woensdag begin juni zou je mijn kant op komen. Je was onderweg, maar stond na drie kwartier met een kapotte auto langs de kant van de snelweg. Of het zo moest zijn. Je vrouw heeft je opgehaald, dus weer een nieuwe datum gaan prikken. Een paar dagen later werd je eerste kleindochter geboren, apetrots stuurde je me foto’s door. Ik was ontroerd en zo blij voor je, maar het voelde ook zo raar. Nooit zou ik deel uitmaken van het leventje van dit kleine meisje. Ze zou van mijn bestaan niet afweten. Ik zou haar alleen leren kennen via foto’s en verhalen van jou. Ik vond het een confronterend gevoel. Met de geboorte van je kleinkind werd ook het afspreken weer even doorgeschoven. Uiteindelijk hebben we elkaar half juni weer gezien, na een hele lange en onrustige tijd. En alles was weer als vanouds…..

Daarna spraken we met enige regelmaat weer af. Altijd fijn, altijd een heerlijke dag. Maar ook altijd met een onrustig gevoel. Gaat het echt door, kom je morgen echt? Want dan was er weer het vragenvuur van je vrouw waar je die maandag toch geweest was en durfde je vervolgens weer even niet op korte termijn af te spreken. Dan stelde je het weer een week of 3 uit. Ik besprak met jou ook het idee dat steeds in mijn hoofd aanwezig was om de man uit het luikje in mijn hoofd een brief te sturen omdat ik behoefte had aan duidelijkheid, over hoe het nu precies zat met de vrouw waar hij “plots” verliefd op was geworden. Ik had uiteindelijk besloten het niet te doen. Schreef “de brief” in de notities van mijn telefoon. Dat helpt, het van me afschrijven. En misschien dat ik het ooit toch nog eens zou versturen.

In augustus vertrok ik naar Canada. Jij was het die eerst anderhalf uur naar me toe reed om me een paar uur later op Schiphol af te zetten. Trots en blij dat je dit kon doen. Jij was het van wie ik het eerst een app ontving toen ik landde in Vancouver en vervolgens 12 dagen later weer op Schiphol. En het was daar in Canada dat bij mij opeens de volledige paniek toesloeg. Weet niet wat het wat, het kwam zo over me heen. Onrust, het gevoel dat de dag waarop dit alles echt “uit zou komen” steeds dichterbij kwam en dat het dan over zou zijn….

Dat klopte. De week nadat ik terug was uit Canada was je de hele middag bij me. Samen op kroegentocht hier tijdens de kermis. Geweldig en gezellig. Eenmaal thuis werd je weer ondervraagd over waar je de dag had uitgehangen. En liegen kun je slecht.. het straalt van je gezicht af. Dus weer even afstand. Daarna heb ik je nog eenmaal gezien. Op 9 september. Daarna weer onrust thuis en het werd steeds erger. Je hield afstand naar mij, laat me maar even pruttelen. “Het gezeik hield niet op”, gaf je aan. Constant controle en ondervragingen. Je werd er doodnerveus van.

Begin september had ik de man uit het luikje in mijn hoofd toch een brief gestuurd, opeens. Ik had behoefte aan duidelijkheid. Ik stuurde het naar zijn instagram account, maar we zijn daar niet aan elkaar gekoppeld. Geen enkele reactie. Later bleek, dat mijn bericht dan als een berichtverzoek binnenkomt en hij deze dus compleet gemist had. Het irriteerde me en besloot hem vier weken later opnieuw te versturen naar zijn messenger van Facebook. Daar zou het binnen moeten komen, omdat we in het verleden Facebookvriendjes waren en contact hadden gehad via messenger. Hij reageerde. Binnen 5 minuten. En normaal. Excuses ook voor de afgelopen periode, hoe het was gelopen, voor zijn kille reactie toen. Nooit verwacht, hooguit een bericht waaruit weer zou blijken dat ik het moest laten rusten, of misschien helemaal geen reactie. Hij zou het me uitleggen, gaf hij aan. Ontblokte me gelijk op whatsapp en heeft me de dag erna gebeld en uitleg gegeven. De relatie van toen met de collega was al vrij snel over, maar er waren zakelijke belangen. Hij had nog steeds rechtzaken i.v.m. de scheiding en moest nog het nodige afronden.

Op maandagochtend 30 september ontving ik een bericht van je. Drie weken nadat we voor het laatst hadden afgesproken en drie weken waarin bij beiden de onrust toenam. Het gevoel dat er in Canada ontstond, dat de dag waarop alles uit zou komen steeds dichterbij kwam, werd steeds sterker. Eigenlijk, als ik eerlijk ben, kwam je bericht dus niet geheel onverwachts. Ik las het rustig….”Lieverd, goedemorgen. Zoals je misschien de afgelopen dagen hebt gemerkt, ben ik de laatste dagen anders dan anders, maar het gezeik houdt hier niet op. Vannacht zei ze uit het niets dat ze wel wist dat ik steeds met een andere vrouw aan het chatten ben en dat het dezelfde vrouw is waarvan za toen al eerder de berichten zag. Ze wil dat ik alle contact verbreek op messenger, Facebook, whatsapp. Fuck lief, ik ben gek op je, maar ik wil deze spanning niet. Ik verbreek alle contact, hou alleen sms open. Ik heb veel voor je over en je zal altijd in me zitten maar trek dit niet. Kus mooiste van mijn leven xxxx”. En daarna kwamen de tranen. Sindsdien hebben we sporadisch contact via sms. Waar je het eerst behoorlijk afhield, omdat het je er aan gelegen was thuis de boel op de rit te krijgen en er bij jou weer onrust ontstond op het moment dat ik dan een bericht stuurde, dat bracht je uit je comfortzone waarin je je langzaam weer begaf thuis, merk ik dat je me ook mist. Mijn 50e verjaardag heb je geheel gemist…. je vergat me te feliciteren. Dat deed pijn. Zat ik niet meer in je systeem? Duizendmaal excuses. “Ik ben lomp, maak het goed…kusss”. .Je begint voorzichtig af en toe een sms bericht te sturen. Denk ook dat we elkaar vroeg of laat weer zullen zien, maar dat heeft nog even tijd nodig. Weet ook niet hoe dat verder gaat.

Ondertussen weer voorzichtig contact met de man uit het luikje in mijn hoofd. En we hebben elkaar weer gezien. Twee dagen na mijn verjaardag. En waar jij mijn verjaardag compleet vergat door alle stress in je hoofd, bracht hij me een ongekende verjaardagsverrassing, die ik nooit had zien aankomen. Ik blijf voorzichtig, weet nog niet steeds welke kant dit opgaat. Niet met jou en niet met hem. Waar het ene luikje zich wat meer sloot, ging het andere luikje weer wat open. Er staan nog steeds twee deurtjes op een kiertje……