Kerst en liefde
Liefde en kerst
Een aantal jaar geleden net voor de kerst, ik herinner het mezelf nog, een week daarvoor.
Onze moeders waren jarig, op dezelfde dag… Zaterdag!
De kerstboom was opgezet, het huis versiert en er waren al plannen bedacht over hoe wij deze dagen samen zouden doorbrengen.
Mijn partner en onze kinderen, op vakantie -in Duitsland- gezellig met de familie kerst vieren.
Althans dat was de bedoeling…
Het was op een zondag, mijn partner was niet thuis gekomen en ja dan ga je van alles in je hoofd halen. ’s Middags even boodschappen doen en bij thuiskomst zat mijn partner (gelukkig) op de bank. Je krijgt dan meteen een gevoel dat je van alles voelt en je van alles inbeeld. Bang voor hetgeen ik te horen ga krijgen.
“Koffie?” vroeg ik met een brok in mijn keel.
“Ja graag” klonk het vervolgens.
De spanning was op dat moment te snijden en hij zag eruit alsof hij “er gloeiend” bij zou zijn.
“Waar was je” vroeg ik
“Nou waar denk je” kwam er uit zijn mond.
Er viel een doodse stilte; Ik beet op mijn lip om niet direct in tranen uit te barsten…
“Euhm, ik heb een idee”
Mijn partner hield zich erg stil, dus moest ik het woord nemen.
“Ben je vannacht bij je vriendin blijven slapen”
Hij keek mij aan en nog voordoet hij antwoord gaf voelde ik het al aankomen.
“Ja” was wat hij zei
“Seks gehad?”
Stomme vraag vanuit mijn kant, maar ik wilde het toch weten.
Nogmaals kwam er het woord “ja” uit zijn mond.
Ik kan je vertellen, op dat moment stond mijn wereld even stil, niet wetende hoe ik mij moet voelen en al helemaal niet hoe te reageren.
“KLOOTZAK” kwam eruit mijn mond
Vertrouwen weg, alles weg!
De tranen vloeiden over mijn wangen en tot overmaat van ramp, begon hij mij uit te lachen.
Ik was zo kwaad van woede, dat de bom barstte.
“ERUIT” schreeuwde ik.
Ik heb nog snel zijn tassen ingepakt en daar ging hij…
En dat precies vlak voor de kerst, was de eerste gedachte die bij mij opkwam..
De kinderen, mijn familie, kerst, hoe nu verder?
Het complete kerstgevoel was weg..
Geen liefde voor mij, alsof ik in een soort van melancholische fase ben beland
Uiteraard weet ik nu veel beter, maar toen –op dat moment- wist ik mij geen raad.
De stress gierde door mijn lichaam, het voelde als een drama.
Dat geld ook voor onze twee kinderen (gelukkig waren zij toen al volwassen)
Toch dacht ik bij mijzelf, waarom juist nu?
Al weet ik ook wel dat er voor zoiets geen enkel goed moment is; Kerst, Pasen, Pinksteren, het is en blijft altijd schrikken.
Na een aantal dagen van stilte was er zowaar weer wat “verkeer” middels Whatsapp.
Ik wilde je even met rust laten, het is misschien hard maar op dit moment wel even beter zo, was te lezen uit zijn bericht.
Wat kon ik met dit bericht, helemaal niets.
Ik wist niet wat te zeggen, nog steeds kapot van verdriet van dit alles.
Niet veel later belde hij mij op;
“Ik ga wel mee naar Duitsland”
“Pardon” was mijn eerste reactie naar hem toe
“Hoe zie je dat dan zitten” was mijn vervolg reactie.
“Nou we doen alsof er niets aan de hand is, dus gewoon normaal” vertelde hij.
Met andere woorden, we gaan een toneelstukje opvoeren.
Gelukkig is er altijd (ontzettend) veel liefde én begrip vanuit de kinderen en familie (ik had immers al het één en ander medegedeeld).
De dagen die wij toen hebben doorgebracht waren natuurlijk ongemakkelijk.
Ik sliep met de onze jongste dochter op een kamer, de oudste met haar neef en mijn “partner” alleen.
Er werden vragen gesteld door mijn neefje en nichtje;
“Waarom slapen jullie apart”
“Ik snurk en daar kan hij niet tegen” was mijn antwoord.
Gelukkig geloofden zij mijn leugen en dat is precies hoe het ook voelt.. een grote leugen!
Je wilt kleine kinderen –zeker met kerst- het “leed” besparen. De “liefdesbel” niet laten klappen.
Het verhaal was natuurlijk nog niet afgelopen, want de nachten in het vakantiehuis werden mij teveel; De slapeloosheid, de onrust enz.
Dagelijks belde hij wel een aantal keer met zijn vriendin. Hij hield haar op de hoogte van hoe hij de dagen met ons doorbracht. Continue hoorde ik die telefoon overgaan.
De kerst was voor mij niet zoals het hoort te zijn; Geen kerstgevoel, enkel verdriet wat overheerst.
Nu hoort het verhaal altijd een happy end te krijgen, want dat is toch zoals het meestal gaat..?
Gelukkig, nu –twee jaar later- kan ik zeggen dat ik totaal anders in het leven sta.
Wetende dat het heeft moeten gebeuren, wetende nergens controle over te hebben, dit alles om een andere kijk te krijgen op het geheel.
Terugkijkend op dit alles wist ik eigenlijk al dat het voorbij was, dat de liefde niet meer zo diep zat.
Het besluit om te gaan scheiden nam ik een aantal maanden later.
Mijn “partner” daarentegen wilde het liefst samen blijven.
Het was te ver en soms verlies je dan je grenzen, niet wetende wat mijn grens ook alweer is.
Ik verloor mezelf door steeds een stapje verder te gaan, afvragend wat mijn grens is.
Nou die weet ik nu!
Duidelijk!
Verbitterd? Zeker niet!
Blij?! Yep!
Het besef dat er ook weer liefde kan komen in mijn leven.
Verliefd?